Naar huis!

Het is vandaag de 31e, de dag van vertrek. Ik heb nog een paar uurtjes voordat ik naar Zanderij ga en weer naar huis vlieg. Ik ben druk bezig met mijn koffer pakken. Maar ik zal even beginnen met schrijven over waar ik gebleven was.
Ik heb dus WEER luizen gehad. Weer het hele gedoe er om heen, met het zelfde ranzige spul. Maar nu zijn ze dood. Voor goed hoop ik. Mijn mamma had nog een pakketje opgestuurd met luizenshampoo en een kam. Deze is echter nog steeds niet aangekomen. Maar was uiteindelijk dus ook niet meer nodig.
Paar weekenden geleden zijn we met een paar meiden naar Brownsberg geweest. Was echt heel erg leuk. Alleen wat een gedoe voordat we er uit waren hoe we dat zouden gaan doen. Dafne had van haar baas aangeboden gekregen om een jeep te lenen. Dus dan zouden we zelf heen kunnen rijden. Er was echter wat verdeeldheid over of we dat aandurfden. Ze had namelijk nog niet in Suriname gereden. En doordat het regentijd is, is de Afobaka weg (bauxietweg) enorm slecht. Veel auto’s die vast komen te zitten, lekke banden, ongelukken etc. om nog maar niet over de brownsberg zelf te spreken. Van de verhalen hadden we gehoord dat hij vrij steil om hoog gaat en ook glibberig en blubberig is en ongelofelijk smal, dus als je een tegenligger krijgt…. Wat dan?
We hadden besloten dat we de Afobaka weg wel aan konden. Tja, als je vast blijft zitten of lekke band krijgt, is er wel iemand om je te helpen. En wij (6 meiden) kunnen ook wel wat. Maar ik vond het niet vertrouwd om die berg op te rijden. Ik had niet echt zin om in een ravijn te storten en had als eis gesteld dat ik alleen met iemand die berg op wilde die hem al minstens 20 keer gereden had. Daarnaast wouden Ester en Rianne het risico ook niet nemen. Vreselijk lange discussie over of we dan wel wilden gaan, want met een touroperator is het 150 euro, prem vroeg 90 euro. En veel vonden dit te veel geld. Uiteindelijk heb ik het heft maar ik handen genomen en geprobeerd het bij STINASU (Stichting Natuurbehoud Suriname) te regelen. En dit was verbazingwekkend makkelijk. Hier konden we overnachting en vervoer boeken. In totaal waren we voor het weekend maar 50 euro kwijt. Hartstikke prima dus. Op de berg aangekomen waren we ook blij dat we het zo gedaan hadden aangezien we al een aantal gestrande mensen tegengekomen waren.
Eerst hebben we onze hangmatten opgehangen, van het uitzicht genoten en vervolgens zijn we gaan wandelen naar de Irenevallen. Maar natuurlijk pas nadat we bij de receptie gemeld hadden dat we naar de Irenevallen gingen lopen. Je moet namelijk melden waar je heen gaat. Als je voor donker niet terug bent, komen ze je zoeken. Voordat we heen gingen hadden we nog een beetje een discussie over hoeveel water we mee moesten nemen. Men dacht dat een halve liter pp wel genoeg zou zijn. Dus zij halve liter pp mee nemen. Ik dacht ik neem wel wat extra mee want die meiden gaan dorst krijgen, dus nam ik 4 liter mee.
Op de heen weg een paar keer verkeerd gelopen, de bordjes waren niet echt duidelijk. Echt een waanzinnig mooie berg, mooie bossen en een uitzicht over heel suriname. Een en al oerwoud. Echt heel mooi. Bij de waterval aangekomen was het echt waanzinnig lekker om even uit te kunnen rusten en onder het koude water te staan. Het water was echt ijskoud, echt lekker. Het was niet een hele grote waterval maar er kwam toch aardig wat water naar beneden. Toen te terugweg. Die was zwaar. Van te voren hadden mensen al gezegd dat je er genoeg tijd voor uit moest trekken omdat je kapot ging. Het was ook best zwaar. Maar het viel me eigenlijk reuze mee. Als je zo’n groot stuk omhoog had geklommen was je wel echt buiten adem en voelde je je hart in je hele lichaam bonken (niet te vergeten je spieren) en dat met die benauwde vochtige lucht. Op den duur hadden we ons in 2 groepen verdeeld. Ariena, Rianne en ik liepen voor, Dafne, Soraya en Ester achter. De laatste groep wou graag rusten nadat ze zo’n klim gehad hadden en wat water drinken (dat natuurlijk al lang op was). wij liepen gewoon rustig door. Ik dacht: als ik nu ga zitten dan sta ik niet meer op. Dus rustig verder gewandeld voordat de volgende klim begon. Op den duur waren rianne en ik met zijn 2e voorop omdat Ariena zijsteek kreeg. We kwamen bij een 2sprong. En tja welke kant moet je dan op? Rianne zegt: volgensmij moeten we daar heen (het pad naar beneden) ik zeg: nou volgensmij moet we daar heen, omhoog. Uiteindelijk toch naar beneden gegaan (want ja dat gaat nou eenmaal makkelijker dan omhoog) ik zeg op den duur tegen ria, volgensmij lopen we verkeerd hoor, deze paadjes zijn veel te smal, dat ravijn naast me herinner ik me ook niet. Wij nog een klein stukje doorgelopen en toen terug. Bleek dat we toch de andere kant op moesten. Wij op den duur ergens gaan zitten wachten, in twijfel of de rest nou voor ons of nog achter ons zou zijn. We dachten dat ze nog wel achter ons zouden zijn. Na een kwartier nog geen mensen, dan zouden ze wel voor ons gelopen hebben. Toen we thuis aankwamen was alleen Ariena er nog maar (helemaal verbaasd omdat wij nog niet thuis waren) de rest kwam een poosje later.
Toen hebben we lekker gechilld, gekookt, gegeten en hout gesprokkeld voor het kampvuur. Al het hout was natuurlijk nat, dus het kampvuur ging niet echt goed. Ik ben er een paar uur mee bezig geweest, maar het werd niet echt iets. We hadden wel een klein vuurtje maar niet echt denderend. We moesten het ook doen met 3 zakdoekjes, in a4tje en wat karton van kauwgom en sigaretten. Wel hadden we een heel klein beetje lampenolie. Maar desondanks ging het niet lekker fikken. Maar wel veel lol gehad, dat dan weer wel. De volgende ochtend om half 6 ons bed uit aangezien de chauffeur had gezegd dat we dan naar de top van de berg moesten om de zonsopgang te zien en de brulapen te horen. Het was nog pikdonker, liepen we daar met ons zaklampje door het bos. Best creapy. Ook hoorde je de brulapen, wat echt angstaanjagend klinkt. Het klinkt eigenlijk een beetje als een storm op komst, een vage ruis op de achtergrond met af en toe een schelle kreet er door heen. Die beesten kan je op 5 km afstand nog horen.
Uiteindelijk konden we de weg naar de top niet vinden dus zijn we maar ergens anders gaan zitten. Laat maar komen die zon! Geen zon… het was zo ongelofelijk mistig, er was maar een zicht van 2 meter. Wel lekker ontbeten. Toen nog weer even naar onze hangmat en later (toen de mist weg was getrokken) weer een poging gedaan naar de top van de berg. Echt zo waanzinnig mooi. Jullie krijgen de foto’s en filmpjes nog wel te zien. Adembenemend!

Het weekend daarna nog even wezen varen naar braamsberg. Onderweg nog gigantisch veel dolfijnen gezien. Ze waren echt zeer actief. Ze sprongen echt heel dicht bij de boot, echt leuk om te zien. Bij braamspunt aangekomen even gezwommen en in de zon gelegen. Vrij snel ben ik echter terug gegaan naar de boot om in de schaduw te zitten. Des ondanks was ik zo rood als een kreeft. Lang geleden dat ik zo verbrand was. (voor de rest ben ik nauwelijk verbrand in Suriname) maar het deed zo veel pijn. Vooral mijn rug. Hierdoor echt heel slecht geslapen. En enorm gaan vervellen. Beetje jammer zeg maar. Ook werd ik op een ochtend wakker met rugpijn. Het voelde niet fijn, maar ging op zich wel. Totdat ik onder de koude douche vandaan kwam. Ik dacht echt dat ik in zou storten. Mijn hele buik en rug was verkrampt. Een op bed gaan liggen, maar het werd maar niet minder. Het was zo erg dat ik mijn bed niet eens meer uit kon. Uiteindelijk met Anand (taxi) naar de dokter geweest. Zij wist ook niet zo goed wat het was maar ik kreeg in ieder geval antibiotica “tegen de ontsteking (welke ontsteking?) pillen tegen buikkramp (welke buikkramp?) en zetpillen tegen de pijn (waarom zetpillen?) deze medicijnen heb ik dus ook niet gebruikt. Alleen een ibuprofen tegen de pijn. Na een paar dagen was de pijn nog niet weg dus had ik een afspraak gemaakt bij de masseuse. Uitgelegd dat ik zo’n last had van mijn rug. Zij zou de pijn voor me opsporen. Vervolgens heeft ze mijn hele lichaam gemasseerd en in de meest vreemde houdingen gehouden. Conclusie: het zat echt in mijn rug, het kwam niet door iets anders. Toen ging ze bezig met mijn rug. Een pijn! Pijn! Ze had de juiste spieren gevonden en heeft er zo hard opgeslagen. Echt met volle vuist er op slaan, hard en vaak! Ik gilde het uit, zij had het zweet op haar hoofd. Daarna had ik nog wel even pijn maar de volgende dag was alle pijn weg. Nu had ik allen blauwe beurse plekken op mijn rug. Maar de pijn was weg! Wat voelde ik mij weer goed zeg!

Ook hadden mijn huisgenoten besloten een groot feest te geven ter ere van ons afscheid voor collega’s en vrienden. Ik had echter al vrij snel besloten om niet mee te doen. Ik had de hele heisa al verwacht. Wat een gezeik, discussie en ruzie in huis zeg. Pfff om niet goed van te worden. Gezeik over welke DJ , geld enzovoort. Maar uiteindelijk is het echt een heel leuk feest geworden. Het was echt geweldig! Het thema was black & gold. Ik wou eigenlijk niet in thema outfit gaan maar toen ik die dag over de centrale markt liep en al het lelijke nepgoud me tegemoet kwam, kon ik het niet laten. Ik zag er echt niet uit. Ik had allemaal van die foute nepgouden hindisieraden om. ik kreeg er zoveel opmerkingen over op dat feest (allemaal echt vreselijk grappig, iemand vond ze ook nog serieus mooi) de foto’s zijn hilarisch. Beetje jammer was wel dat het een dure tent was, voor mijn wodka verse!jus betaalde ik 20 srd. Echt veel geld voor hier, Nederlandse prijzen zeg maar. Ik weet dat de taxichauffeur ook niet zo veel geld heeft, dus ik heb regelmatig een biertje voor hem gehaald. Uiteindelijk 200 srd uitgegeven maar het was het dubbel en dwars waard. Gezellig gekletst en gedanst. Ik moest ook lachen joh, ik was met een jongen aan het dansen (I feel good, James Brown) ineens doet ie tijdens zijn dansen een spagaat voor me en vliegt weer omhoog. Ik had het niet meer. Ook nog leuk salsagedanst met Anand. Anand is echt een schat. Hij haalt je altijd overal op en is echt goedkoop. Laatst had ik een lekke band. Anand kwam me halen en bracht me met mijn fiets naar de fietsenmaker. Later die dag had ik weer een lekke band. Ik bel Anand: “Ow Anand, ik heb WEER een lekke band. “meisje waar ben je? Ik kom je halen!” en 5 minuten later komt Anand voorgescheurd. Daarna is hij nog anderhalf uur met me door de stad gereden. Ik moest echt veel spullen halen. En hij vroeg maar 20 srd. Echt belachelijk weinig. Ik zeg:”anand, is dat wel genoeg, je hebt anderhalf uur met me door de stad gereden” anand wordt rood en zegt: “het is eigenlijk 30 maar ik wist niet of dat te zwaar voor je zou worden”. Dus ik heb hem maar gewoon 30 gegeven.
Die nacht van het feest ook met hem mee naar huis gereden. Eigenlijk wouden we met een andere taxi aangezien Anand dronken was. maar we konden nergens meer een taxi krijgen. Dus toch met Anand mee. Ik zeg: Anand je mag alleen stapvoets rijden hoor. “ja ayla, dat is goed ayla, stapvoets rijden ayla”.Zijn we met 10 km per uur naar huis gereden. Echt gelachen in de auto. Rianne en ik bij een kruispunt kijken, links, rechts, links, gas anand! En de muziek keihard. En verder geen kip op straat.

Ook heb ik alvast wat bagage opgestuurd naar NL. ik ben daar bij het postkantoor voor pakketten, ik naar de douane om de inhoud van de doos te laten controleren. Die man vraagt: “meisje heb je drugs?” ik: nee. Hij: alcohol? Ik: nee. Hij zet er een stempel op en plakt hem dicht. Hele serieuse controle dus.

Voor de rest nog lekker door de stad geslenterd en souveniertjes gekocht.

Ook heb ik mijn beoordeling van stage gehad. Was er best een beetje zenuwachtig voor. Maar het was allemaal in orde, wel een paar leerpunten, maar dat hoort ook bij een stage.

Ik ben gisteren met mijn collega’s en een paar vrijwilligers uit eten geweest als afscheid. Dat was echt heel gezellig. Was een waanzinnig luxe restaurant, maar echt lekker gegeten. Carpaccio, mozerella en een heerlijk toetje, witte chocoladeparfait met frambozen, nootjes, etc etc. ook heb ik nog een leuk Surinaams boek gekregen. Nog vreselijk gelachen om al die leuke dingen die we op kantoor hebben meegemaakt. Het wcsleutel incident was het toppunt. Daarna nog even wat wezen drinken in een kroegje. En toen ik dan echt afscheid moest nemen omdat anand er was, ging ik uiteraard heel hard huilen. Sowieso ben ik al een paar dagen aan het huilen. Ik heb er zo lang naar toegeleefd om weer naar huis te gaan. Ik heb een maand gedacht: ik heb weer zin om naar huis te gaan, het is mooi dat ik straks naar huis ga”. Maar nu het zo ver is, wil ik niet meer. Tuurlijk wil ik wel weer naar huis, naar iedereen toe. Alleen ik ga het surinaamse leven en de gezelligheid ook zo missen. Toen ik gisteren door de stad liep zagen mensen ook aan me dat ik naar huis ging. Een paar mensen zeiden tegen me: “meisje, wat zie je sip, je moet zeker weer naar huis he?”. Ik zou nog wel graag wat langer willen blijven. Maar iedereen gaat nu naar huis dus het zal nooit meer zo worden als het was. het is ook goed dat ik naar huis ga, maar BOEHOEHOE. Vooral nu het weer lekker weer wordt, de regentijd is bijna voorbij. De zon schijnt weer, ik heb het perfecte zwembad ontdekt (na 5 maanden, tssss) en een waanzinnig mooie plek om hard te lopen. Je hebt echt veel bekenden in de stad. Je kan nergens lopen of je komt wel iemand tegen die je kent en waar je even een praatje mee maakt. En dan ga je naar huis…

Nou lieve mensen, over 24 uur ben ik er weer! Tot snel!